Od kilku lat Zakład Ubezpieczeń Społecznych niesłusznie kwestionuje zawierane przez biura tłumaczeń i tłumaczy umowy o dzieło i kwalifikuje je jako umowy zlecenie. Skutkuje to wstecznym naliczaniem przez ZUS składek na ubezpieczenia społeczne, co w przypadku niektórych biur tłumaczeń stanowi wręcz egzystencjalne zagrożenie. Problem ten szczegółowo opisują adwokaci Paweł Gugała i Monika Antosik-Bandurska w wydanej przez TEPIS publikacji „Wykonywanie zawodu tłumacza przysięgłego w kazusach” (https://tepis.org.pl/2019/04/29/publikacja-pt-tepis-pt-wykonywanie-zawodu-tlumacza-przysieglego-w-kazusach/).
Z tym większą satysfakcją informujemy, że w wyniku rozpoznania skargi kasacyjnej autorstwa adwokata Pawła Gugały Sąd Najwyższy w wyroku z 12 grudnia 2019 r. sygn. akt I UK 409/18 w pełni podzielił stanowisko środowiska tłumaczy i uchylił niekorzystny wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach.
Z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego wynika, że:
- nie można przyjąć, że praca tłumacza może odbywać się tylko na podstawie umowy zlecenia;
- dziełem może być zarówno tłumaczenie pisemne, jak i ustne, a także weryfikacja tekstu;
- decydujące znaczenie przy zawieraniu umowy ma wola stron (a nie interpretacja ZUS);
- stała współpraca tłumacza z biurem tłumaczeń nie powoduje automatycznie, że taka „trwała więź” stanowi zobowiązanie ciągłe (umowę zlecenie), jeśli tłumacz wykonuje w tym czasie wiele tłumaczeń stanowiących odrębny rezultat;
- powoływany często przez ZUS niekorzystny dla tłumaczy wyrok z 6 kwietnia 2011 r. sygn. akt II UK 315/10 stanowił „wyjątek”.
Ze względu na doniosłość głosu Sądu Najwyższego w załączeniu w całości publikujemy (w zanonimizowanej formie) korzystne dla środowiska tłumaczy rozstrzygnięcie, które – jak się wydaje – ostatecznie przywraca pewność obrotu prawnego w zakresie wykonywania tłumaczeń na podstawie umów o dzieło.
Link do wyroku: https://tepis.org.pl/wp-content/uploads/2020/02/SN_I_UK_409_18.pdf
